κάτω απ'το πουκάμισό μου

.

έχω ένα πουκάμισο
με ραφές σημάδια

ασημένιες ρίγες ποτάμια
ξεχυλίζαν στις πλάτες μου.

στα νερά τους κολύμπησες
για να μπεις στο κορμί μου

άλλο σώμα ποτέ
άλλα χέρια ποτέ

.

Αν το πίστευες λιγάκι

.

Αν το πίστευες λιγάκι

μία υποψία θα είχε γεννηθεί
και θα διαπερνούσε το σώμα σου
άκρη ως άκρη, σαν βεβαιότητα.

Ο φόβος θα 'λιωνε με μία έκρηξη ηλεκτρική
κι απ' το καπέλο μου σαν λαγός

θα έβγαινε ο πιο μεγάλος πόθος

Θα κοίταζες τα μάτια μου με απορία

πως είναι δυνατόν αυτή η ακαριαία οικειότητα,

με σήματα εξωλεκτικά θα φλυαρούσαν οι σάρκες μας

και 'μεις οι δυο, χωρίς μιλιά θα χαζεύαμε το υπερθέαμα

Κάπως έτσι, μέσα σε λέιζερ και καπνούς

θα αγαπιόμασταν

αν δεν σε κέρδιζε ο κύκλος της Βιέννης.

.

θα 'ναι σαν να μπαίνει η άνοιξη

.

Απόγευμα και ο ήλιος καίει ακόμα

όμως εσύ δεν μπορείς τα χρώματα

δεν αντέχεις τις μυρωδιές

θέλεις να φας

την πεταλούδα που στάθηκε δίπλα σου

σε τρυπάει το φως που περνάει από τα φύλλα

σε διαλύει το κάθε τιτίβισμα

νιώθεις μικρός και λίγος

πονάς, υποφέρεις, τρέμουν τα χέρια σου

σε πιάνει ίλιγγος γνωρίζοντας πως

δεν υπάρχει επιστροφή

δεν υπάρχει ευθεία σχέση αιτίου αιτιατού

έτσι απλά σαν μία ανατολή

σε λίγο η καρδιά σου θα εκραγεί

από ευτυχία.

.