.
Εγώ που θαυμάζω τις λέξεις σαν ρέουν,
που πίνω ζωή απ΄αυτό το νεράκι
που βρέχω της ύπαρξης το φουστανάκι μου
στης ρίμας το κύμα και νιώθω και πλέω
Εγώ _που το ίδιο το βράδυ το βλέπω
Κασσάνδρα το βέλος να με πλησιάζει
και με άπειρα ξόρκια το πλύνω το ντύνω
για άλλη μία βόλτα_ της αγάπης το τζάνκι
Εγώ που σε λόγια αγάπης βυζαίνω
βαφτίζω ανασταίνω τον κάθε παλμό μου
αγάπησα εσένα αμίλητο πλάσμα
της Σφίγγας εγγόνι, γαμώ τον θεό μου.
.
