άουφ-βιήντερ-ζέ(ε)ν
.
.
.
Φτάνει η ώρα ετούτη,
κάποιο τραίνο να
πάρουμε,
κάποιο καράβι ή
αεροπλάνο.
Ο τόπος του αποχωρισμού,
τα χρόνια όλα της
παρατεταμένης εφηβείας σου,
τα όχι του έρωτα,
τα πρέπει της φυγής
σου,
οι φίλοι και οι
σκέψεις σου
μέσα σε μία λέξη θα
συσσωρευθούν.
Αναχώρηση.
Τα δέκα ρούχα που
μπόρεσες να ξεσκαρτάρεις
δεν είναι υπεύθυνα
για το βάρος στις αποσκευές σου.
Θα καταπιείς τον
πόνο σου,
θα χαμογελάς στην
αίθουσα αναμονής,
θα μετεωριστείς στην
αποβάθρα.
Γιατί να κλάψεις
άλλωστε;
μήπως πέθανες ή μήπως
φοβάσαι;
μήπως έχασες το
διαβατήριό σου ή μήπως δεν είχες ποτέ
ένα;
Η αφέλεια των προνομίων
σου ξ-αναστυλώνει τα πόδια σου
~αυτό και τα ηρεμιστικά
σου στην κωλότσεπη~.
.
